I love Chopin

Fryderyk Chopin - ikona polskiej tożsamości narodowej, powód do dumy, przedmiot licznych badań, wręcz - obiekt kultu i popkulturowy celebryta znany z butelek alkoholi i opakowań czekoladek. Do dzisiaj pozostaje ╴obok Jana Pawła II, Lecha Wałęsy czy Roberta Lewandowskiego - jednym z najbardziej znanych na świecie Polaków.  Jego muzykę uważa się za wytwór geniusza, ale też wykładnię tego, co polskie, patriotyczne, narodowe, „nasze".

Zdaje nam się, że o Chopinie wiemy wszystko, ale to nieprawda. Już pobieżne zerknięcie poza oficjalną, szkolną narrację o jego życiu i twórczości odkrywa przed nami wiele tajemnic i paradoksów. Tematów niewygodnych, a więc wypartych. Niepasujących do stereotypowych opowieści o tęsknocie za ojczyzną, bocianach nad ukwieconymi łąkami w mazurkach zaklętych czy o „Szopenie" ╴ romantycznym łamaczu serc niewieścich. W szafach Chopina jest tego sporo. Tak jest choćby ze sprawą listów miłosnych pisanych przez kompozytora do Tytusa Woyciechowskiego, przyjaciela z młodości, które otwierał często romantyczny zwrot: „Najdroższe życie moje!", a kończyło pożegnanie: „ściskam Cię serdecznie, „w same-usta" pozwolisz?". 

Spektakl duetu Piaskowski/Sulima nie jest jednak tylko alternatywną, queerową biografią Chopina. Posłużyła ona twórcom za punkt wyjścia do przyjrzenia się temu, co przez wieki nie mogło się znaleźć w oficjalnej polskiej kulturze czy w ogóle w przestrzeni publicznej. Wszystkim temu, co nie mieściło się w kanonach, normach czy ideologiach i co w związku z tym pozostało niewypowiedziane i niespełnione. Muzyka Chopina stała się portalem do zakamarków rzeczywistości i marginesów wyobraźni, ale też do poszukiwania w niej pocieszenia, otulenia i ucieczki. Przedstawienie ma też być przyczynkiem do rozmowy na temat skomplikowanej, nieoczywistej natury i źródeł twórczości, także tej uznawanej za „narodową".