Tyran

Obchodzona w zeszłym roku setna rocznica premiery filmu Nosferatu – symfonia grozy w reżyserii F.W. Murnaua stała się dla twórców pretekstem do twórczego wykorzystania postaci wampira – Nosferatu i zbadania zjawiska tyranii we współczesnym teatrze.

Punktem wyjścia do pracy nad Tyranem stał się problem wykorzystywania innych ludzi do własnych celów, żerowania na ich energii i pomysłach. Twórcy pragną obśmiać zależności, które istnieją nie tylko w teatrze, ale w każdym zamkniętym światku.

W spektaklu skupiają się na zależnościach pomiędzy reżyserem i aktorami, pomiędzy dramaturgiem i reżyserem, aktorami i widzem itd. Postać Nosferatu jest w przedstawieniu symbolem tyrana-reżysera, wysysającego z aktorów ich twórczą energię. Wampiryzm został tutaj ujęty w kontekście wspólnoty pewnego pragnienia: pragnienia przekraczania własnej śmiertelności, pragnienia posiadania władzy, brania od innych garściami i nierozliczania się z tego.