ZBRODNIA I KARA

Scenariusz powstał na podstawie materiałów dokumentujących rosyjskie zbrodnie wojenne zgromadzonych przez ukraińskich dziennikarzy, szczególnie członków kolektywu Slidstvo, oraz na podstawie kolektywnych poszukiwań odpowiedzi na pytanie, co właściwie czujemy, widząc obrazy wojny. Wykorzystano w nim także fragment Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego.

„Wyszarpnął siekierę, chwycił ją oburącz, uniósł ją do góry i prawie nieświadom tego, co robi, zupełnie nie wkładając siły w cios, jakby machinalnie, uderzył obuchem w głowę staruchy”

– tak Dostojewski opisał najsłynniejszą zbrodnię w dziejach literatury. Czy potrzebujemy więcej, żeby zrozumieć czyn Raskolnikowa? Czym jest zbrodnia, jakie ma konsekwencje i skąd się bierze?

A gdyby tym razem skupić się na ofiarach? Zamiast literatury i fikcji wybrać prawdziwe zbrodnie każdego dnia popełniane kilkaset kilometrów od nas, w Ukrainie? Spojrzeć na docierające do nas obrazy wojny bez wygodnej postawy współczucia sprawiającej, że nie czujemy się wspólnikami morderców? Szczególnie jeśli od ponad roku na ulicach naszych miast spotykamy bliskich ich ofiar.

Kogo więc i jak chcemy ukarać, żeby choć trochę zaspokoić swoje dobre samopoczucie? Skoro wiemy, że nie ukarzemy nikogo z tych, których naprawdę chcielibyśmy ukarać. A może właśnie nie karać, a po prostu postarać się, żeby to wszystko wreszcie się skończyło. Ile razy jeszcze można bez poczucia zażenowania patrzeć na tych, którzy po raz kolejny wyjdą na ulicę i staną z transparentami: „Nigdy więcej!”?

W spektaklu realizowanym we Wrocławiu Jakub Skrzywanek, wraz ze stałymi współpracownikami_czkami, rozwija idee rekonstrukcji teatralnej, poprzez którą starają się odpowiedzieć na najważniejsze dziś pytania: jak wiele musimy jeszcze zobaczyć? jakiego rodzaju bodźce otrzymać? co się musi stać, żebyśmy, jako społeczność międzynarodowa, przestali akceptować bezkarność sprawców tych i innych dziejących się na świecie zbrodni?